Trumny na przestrzeni wieków
Historia pochówków na świecie była bardzo zróżnicowana i tradycje z nimi związane z każdą następną epoką ulegały zmianie. Oprócz obrzędów (konkretnych dla danej religii czy danego wyznania), oprócz oprawy, która pogrzebowi zawsze towarzyszyła (śpiewało się pieśni, ubierało się konkretne szaty w odpowiednim danej kulturze kolorze, odmawiało się modlitwy, w określony sposób żegnało się zmarłego) występowała zawsze jakaś forma pochówku samego w sobie. Wiele narodów, ludów starożytnych paliło ciała swoich zmarłych. W starożytnym Egipcie, jak wiadomo, wykształciła się niecodzienna tradycja grzebania faraona i jego małżonki w grobowcu ukrytym w piramidzie.
Źródło: trumny
Ogólnie uznaje się, że drewniane trumny pojawiły się na początku średniowiecza i były głównie przeznaczone dla zmarłych władców. Zwykła, biedna ludność okrywała swoich zmarłych całunem, tworzyła kurhany czy też po prostu paliła ich ciała. Zwyczaj chowania nieboszczyków w trumnach upowszechnił się w Europie w XIV wieku. Podejrzewa się, że miało to związek z szalejącą wówczas epidemią dżumy. Trumny miały wtedy pełnić funkcję ochronną, zapobiegać przed rozprzestrzenianiem się zarazy.
Do XIX wieku trumny nadal były przywilejem jedynie najbogatszych. Większość ludu chowała zmarłych w całunach. Dopiero z końcem XIX wieku powszechnie zaczęto stosować trumny. Obecnie trumny są najczęściej wykorzystywanym w Polsce sposobem chowania ciała zmarłego, stanowią około 93% wszystkich pochówków.